Βασιλεύ!

Όταν ώρα νυκτός, ώρα κρυφία
τους μόχθους της ημέρας τελειώνει,
εις τα τεμένη των Μουσών τα θεία
κλίνω το γόνυ.

Νυκτιπλανής εν μέσω των μνημείων
με δάκρυ σπένδω των νεκρών την κόνιν
και τα μάρμαρα στέφω των ανδρείων
με μύρτου ζωνην.

Πλην στρέφεται προς κέντρον ορισμένον
του στρατιώτου, Βασιλεύ, το βήμα,
και πας μόχθος αυτού είν’ εγνωσμένον
του θρόνου κτήμα.

Τους νοερούς αγώνας μου προσφέρων
να πλησιάσω δεν τολμώ τον θρόνον
είθε φθάσοι καιρός ιερωτέρων
άλλων αγώνων!

Είθε του Παντοκράτορος εν νεύμα
την λάγηνον του χρόνου να πληρώσει
κ’ εις του περικαλλούς πορθμού το ρεύμα
δάφνας να στρώσει!

Εις την διπλήν εκείνην παραλίαν
ας φέρουν τα νώτα του Δελφίνος,
ος τρίμηνος υπέστη την δουλείαν
της Σαλαμίνος.

Τους πόθους φέρων της Ελλάδος πάσης
γαύρος και κραταιός το κύμ’ ας πλήττει,
ενώ βωβά θα μένουν της θαλάσσης
τ’ άδικα κήτη.

Της μεγάλης φυλής οι στρατιώται
ας συναχθούν περί το λάβαρόν Σου!
Με δόξης ύμνον θα προσέλθω τότε
ενώπιόν Σου.