Ἔλα, ἑαυτέ μου, μιὰ φορὰ καὶ σὺ
ὤμορφη νὰ εὕρῃς τούτη μας τὴ σφαῖρα·
κόσμοι ἐμπροστά σου ἂς φανοῦν χρυσοῖ,
καὶ αὐτὴ τὴ νύκτα βλέπε γιὰ ἡμέρα.

Δὲς καὶ σὺ τὸν κόσμο μιὰ φορὰ καλό,
μὲς στὴ μαύρη λύπη σκόρπισε χαρά,
ἥσυχο ἐμπρός σου κύτταξε γιαλό,
ἄνοιξι, λουλούδια, κι’ ὄχι συμφορά.

Τοὺς πένθιμους στίχους ξέσχισε καὶ κάψε,
ἄρχισε νὰ πίνῃς κι’ ὅλο νὰ γελᾷς,
πεταχτὰ τραγούδια καὶ ἀλέγρα γράψε,
πὲς καὶ σὺ πὼς πάει πρίμα ἡ Ἑλλάς.

Μ’ εὐτυχίαις ὅλων μάγευε τ’ αὐτιά...
μή, καϋμένε, εἶσαι τόσο σιχαμένος!
Φθάνει κι’ ἡ μουρμούρα κι’ ἡ τσαναμπετιά,
πέρασε μιὰ ὥρα εὐχαριστημένος.

Πότε τέλος πάντων θὲ νὰ ξεθυμάνῃς;
πότε πιὰ τὴ γρίνια θὰ τὴν βαρεθῇς;
τὴν ψυχρή σου γλῶσσα πότε θὰ ζεστάνῃς;
Φά την ἐπὶ τέλους, πρὶν νὰ φαγωθῇς.