Στο χορταριασμένο σου φιλί, στο στόμα σου
πέτρινο το φως του λιμανιού, υγρό
Είν’ η Ελευσίνα μια ματιά του Κίρικο
και εντολοδόχος του εγώ

Μυρωδιά τσιμέντου κι αποσύνθεσης
χάλκινοι σωλήνες σε ρωτούν
απ’ τα είκοσι σου στο κλουβί της σύνθεσης
κι οι δεκαετίες να περνούν

Καίγομαι στα μάτια μιας Αρμένισσας
στους στρατώνες της παραμιλώ
κι όμως την ανάσα μου ξανά θα έδινα
έτσι να μου πεις πως είσαι εδώ

Άδειασε το στέκι και το μάτι τράβηξε
ένα έγινες με το βαρύ καπνό
πως τυλίγεις τη ζωή σακούλα νάυλον
και παραμυθιάζεσαι απ’ το φως

Πλάι στο μαντρότοιχο περνάς αργά
κι είσαι στο ταξίδι των ψυχών
ο στηλίτης ιερέας τρέφει το όνειρο
κι ο ζωγράφος το άσπρο των τειχών

Καίγομαι στα μάτια μιας Αρμένισσας
στους στρατώνες της παραμιλώ
κι όμως την ανάσα μου ξανά θα έδινα
έτσι να μου πεις πως είσαι εδώ

Μυθικά καράβια, βιαστικά τα σύννεφα
τα καρνάγια, ράγιες, σιδερομπογιές
όλα γίνονται μαβιά και δεν περίμενα
πρόσωπα, απρόσωπα απ’ το χθες

Καίγομαι στα μάτια μιας Αρμένισσας
στους στρατώνες της παραμιλώ
κι όμως την ανάσα μου ξανά θα έδινα
έτσι να μου πεις πως είσαι εδώ