Πεθαμένος στα δύσκολα χρόνια
μια μέρα ξαφνικά που αντίκρισε
τις κόκκινες οξυές πιο χαμηλά
το σπίτι του πνιγμένο στον ποταμό.
Τώρα στυπόχαρτα μελάνι διαβήτες.
Απορώ πως ήρθε αξύριστος την ώρα
που κούρδιζα το μεγάλο εκκρεμές
και του εφώναξα σαν να τον έβλεπα
να ξύνει όπως παλιά τα νύχια του
με το σουγιά. Ε Φίλιππε
γιόμισε παρακαλώ την πίπα μου. Ο καπνός
είναι δεξιά πιο πέρα στο ντουλάπι.
Τότε τριγύρω σφίχτηκε αμνημόνευτη σιγή.
Κι έστριψα. Παράξενο
ήμουνα σίγουρος πως ήταν ο Φίλιππος
κοντά στη γωνιά του τραπεζιού μ’ εκείνη
την τρύπα στο λαιμό που τον έκανε
να μοιάζει με λείψανο.

Δε θα `χει τώρα μήτε σάρκα μήτε οστά.
Τα γένια του όμως θα `χουνε θεριέψει.