Σὲ χρυσῆ πολτρόνα βάλτε με ἀπάνω,
δῶστε μου τσιγάρα μοσχομυρωδᾶτα,
φέρτε μου καφέδες, παίξετέ μου πιάνο,
τραγουδήσετέ μου τὴ Μαντολινάτα.
Κάμετέ μου πάλι χίλια κοπλιμέντα,
κι’ ὅλοι σας μαζί μου νἄχετε κουβέντα.

Ὅλοι σας γιὰ μένα νὰ ξεσβερκωθῆτε...
κι’ ἂν καμμιὰ κυρά σας τσιμηθῇ κομμάτι,
σεῖς δὲν πρέπει λέξι ἄσχημη νὰ πῆτε
καὶ εἰς ἄλλο μέρος στρέψετε τὸ μάτι.
Τέτοιους χωρατάδες ὁ καιρὸς τοὺς θέλει,
καὶ ὅ, τι γίνῃ διόλου μὴ σᾶς μέλῃ.

Φέρτε μου κανάταις, φέρτε μου βαρέλαις,
στρώσατε γιὰ μένα περσικὰ χαλιά,
φέρτε μου κουζίναις, φέρτε μου βιολιά.
Ἄῖντε πάλι γλέντι καὶ κουβαρνταλῆκι!
Λύστε τὸ πουγγί σας, δώστε χαρτζηλίκι!

Χύνω τοὺς καφέδες καὶ τὰ βάζα σπάνω...
ὤ! Χριστὲ κι’ ἂς φέξῃ... ὤχ! ψυχή μου γλέντι!
ἐκλογαῖς καὶ πάλι... σ’ ὅτι κι’ ἂν σᾶς κάνω
σεῖς νὰ λέτε ὅλοι «Πεκεΐμ, ἐφέντη».
Ὅλων σας τὰ σπίτια ἀνοικτὰ νὰ ταὔρω,
εἰδ’ ἀλλοιῶς σκεφθῆτε πὼς θὰ φᾶτε μαῦρο.