Και να, που αύριο μεθαύριο
είναι πιθανό αν όχι βέβαιο
έρχονται επί τέλους
(ή του τέλους προσιόντος;) να σε φωτογραφήσουν
τουτέστιν, εννοείται, να σ’ αποθανατίσουν.

Στο πρώτο πλάνο εσύ
και πρασινάδα πίσω σου για φόντο
δάσους πυκνού, δρυμού;
Τίποτα από τα δύο προσοχή!
Στο πράσινο του βάθους μην υπολογίζεις.
Αν παρορμητικά χιμήξεις προς τα κει
θα σκίσεις μόνο ένα χαρτί χρωματισμένο
και θα περιζωθείς από τον πανικό
μιας ατελείωτης σειράς από "απολύτους γενικές",
που έχει επικαλύψει η λήθη με τσιμέντο
και μόνη η μνήμη τους επίμονη
σταλάζει μέσα στην καρδιά σου
καυτού κεριού σταλαγματιές.

Παραπλανητικές... Παραπλανητικές;
Πώς σε παραπλάνησαν δηλαδή;
Δεν έπρεπε να ξέρεις τι σημαίνει
μια γενική απόλυτος;
Χρόνου επιτρέποντος ή θέλοντος θεού
και προ παντός η διαβόητη: δοθείσης ευκαιρίας;
Σημαίναν ακριβώς ό,τι σημαίναν.
Δε σε παραπλάνησαν.
Τώρα που βραδιάζεις μαζί με τον αιώνα σου
το `χεις καταλάβει: πολύ πολύ καλά.
Εφόσον ήθελε ο θεός
αν ο καιρός επέτρεπε
κι αν... όταν τους δινόταν η ευκαιρία.
Ήτανε σαφείς δε σε παραπλάνησε κανείς
μόνο τα όνειρά σου κι ό,τι πολύ φαντάστηκες
Όλων εν απολύτω αγνοία διατελούντων,
που εξάλλου να τους, έρχονται
να σ’ απαθανατίσουν
για τον καινούργιο αιώνα που χαράζει.
τον άλλο, το δικό τους
που δε θα δεις να σε φωτογραφίζει
να σε γεωμετρεί
να σε καθίζει στο σκαμνί
να σε δικάζει αμείλικτος να σε καταδικάζει.
Όχι δε θαν το δεις.
Ό,τι είδες είδες σκοτεινό
ή μόλις μ’ ένα λύχνο φωτισμένο
Ό,τι πήρες πήρες
πιο λίγο ή περισσότερο απ’ όσο σου οφειλόταν.
Άλλο δεν έχει. Εξ άλλου τι περίμενες
απ’ τον τραυλό συφοριασμένο αιώνα σου;

Οι αιώνες όλοι πάνω κάτω
ποιος λίγο ποιος πολύ
χωλοί, τυφλοί, μονόφθαλμοι
μονόχειρες, κοντόφθαλμοι, χεσμένοι
–τι τ’ ανακατεύεις, τι τα θες–
Έτσι συμπεριφέρονται σ’ όλους τους ποιητές.

Όταν λοιπόν φωνάξει ο φωτογράφος
"Τώρα χαμογελάστε",
εύχαρις χαμογέλασε.
Δοθείσης –επί τέλους ευκαιρίας– να τηνε
εκπνέοντος του αιώνος σου.
Άλλης δοθεισομένης;

Τόσης δεδομένης πικρής φαρμάκι πείρας
δέξου το, επί τέλους παραδέξου το
ότι ήτανε στο χέρι
κι είναι μοναχά της μοίρας.