Από τα νιάτα του, η καταφυγή στην ποίηση
ήταν αυτό που τον λύτρωνε.
Όταν η γραφή του ωρίμασε αρκετά
από μελέτη κι αναμέτρηση με την ίδια τη ζωή,
και βρήκε επιτέλους τον ρυθμό της ψυχής,
απόλυτα ταυτισμένο με το θέμα,
χωρίς τις ανούσιες ακροβασίες της γλώσσας
πήρε την απόφαση να δημοσιεύσει.

Όλα τα βιβλία εκδόθηκαν με δικά του έξοδα.
Κάθε συλλογή έφερε και διαφορετικό όνομα ποιητή.
Κανείς δε γνώριζε ποιος ήταν,
ούτε οι φίλοι, μήτε η ίδια του η οικογένεια.
Ζούσε σ’ επαρχιακή πόλη – κι αυτό τον έσωζε.
Απέφευγε όσο τίποτε τις παρουσιάσεις βιβλίων,
όπου ο λογοτέχνης γίνεται το επίκεντρο
μιας νύχτας και όχι όλης της ζωής.

Οι κριτικοί τον διάβαζαν πάντα με θαυμασμό,
γράφοντας επαίνους γι’ αυτήν την απαράμιλλη γραφή,
τον στοχασμό και το ποιητικό ύφος.
Δημοσιογράφος δεν βρέθηκε ποτέ στην πόρτα του.
Τα ποιήματά του καταχωρούνταν σε ανθολογίες
και πολλά μεταφράζονταν σε ξένη γλώσσα.
Στον λογοτεχνικό κόσμο ανέκαθεν ήταν γρίφος
ποιος κρυβόταν πίσω από κάθε συλλογή –
χίλιες υποθέσεις έκαναν, αλλά τους παραξένευε
πώς ήταν δυνατόν κάθε τόσο ένας νέος ποιητής
να καταθέτει τόσο ώριμη γραφή
απ’ την πρώτη κιόλας συλλογή του.

Όταν μεγάλωσε, κι ένιωσε ο ίδιος
πως το έργο του ήταν πια ολοκληρωμένο,
σκέφτηκε πως ήρθε η ώρα να επισκεφτεί
ένα μεγάλο εκδοτικό οίκο της πρωτεύουσας,
για να συμπεριλάβει όλες τις συλλογές του
σ’ ένα καλαίσθητο τόμο.

Τότε μάθανε οι πάντες ποιος ήταν.
Η φήμη του ξαφνικά απλώθηκε
σε όλα τα λογοτεχνικά στέκια
– ο ίδιος έγινε το κέντρο συζήτησης –
μέχρι και η γενέτειρά του καμάρωνε γι’ αυτόν.

Ενώ διάβαζε ποιήματά του με υποβλητική φωνή
σε βιβλιοπωλείο της πόλης του,
και το ακροατήριο ησύχαζε,
απολαμβάνοντας τους στίχους,
θάμπωσε ξαφνικά το βλέμμα του,
ο χώρος και τα πρόσωπα βυθίστηκαν
σ’ ένα λαμπρό χρώμα, χαράς και ανταπόδοσης,
– αυτό ένιωσε βαθιά μέσα του – ,
ώστε, σκύβοντας μπροστά το κεφάλι,
λες και απηύθυνε ταπεινό χαιρετισμό
σε όλους τους παρευρισκομένους,
άφησε πάνω στο έδρανο
την τελευταία του πνοή.