Ο Σκάμανδρος ξερνά ηρώων πτώματα.–
Μα η Νύχτα ζει… Και σαν κοπάσει η μάχη,
σε κάποια του Ιερού Ιλίου δώματα,
ακούραστη δουλεύει η Ανδρομάχη –
επάνω στο λαμπρότερο απ’ τα σώματα
των Τρώων και του ωθεί με βία τη ράχη

στην κλίνη της… Κρατά γερά τον ίππο της
και ανάσκελο συνέχεια τον δαμάζει
από αγάπης άσβεστης και ανείπωτης
σοφία τρυφερή που την προστάζει,
και που γροικά, χρησμό, σε κάθε χτύπο της,
έτσι τον μαχητή να ξεκουράζει…

Τον δαμαστή των ίππων πώς τον δάμασες
–τραχιά και τρυφερότατη ιππεία–
η Σιωπηλή απ’ του Έρωτα τις Άνασσες,
η Ανέγνωρη, που αγνεία και λαγνεία
ταίριασες στου ιμέρου σου τις θάλασσες
στην τρομερή δοσμένη ιππομανία.

Κορμιών ανεπανάληπτο ιδίωμα·
κορύφωση του ιπποδάμειου μόγου,
κενταύρισσας υπέρτατο ομοίωμα,
ορμή επική του ιππικού σου λόγου –
του ανδροφόνου είσαι το τελείωμα
κι η έκρηξη της τίγρης και του αλόγου.

Δυο ζωων πώς ακούγονται τα φθέγματα
κι από τον ωθισμό πώς θάλλει ο κήπος
και μπρος στου κόσμου έκπληκτου τα βλέμματα
ιδού γεννιέται η ιππαστί –ο νέος τύπος–
και το πιο τέλειο απ’ όλα τα συμπλέγματα –
Εσύ κι ο μελανός Εκτόρειος Ίππος.