Με τον καιρό, τα δέντρα πλήθαιναν, μεγά-
λωνε το δάσος. Καθημερινά φύτρωναν τρία
με πέντε δέντρα που μέσα σε λίγες ώρες μια
αόρατη βροχή τα έκανε να υψώνονται στον
ουρανό και να φουντώνουν. Εκεί κατέφευγε
συχνά όταν την έχαναν. Τελευταία, όλο και
περισσότερο. Σιγά σιγά εκεί άρχισαν να
μετακινούνται και τα αγρίμια της ψυχής της.
Κάποιες φορές τα ουρλιαχτά τους σκάλωναν
στα κατακερματισμένα λόγια της.

«Δεν καταπίνουμε τα κουκούτσια, κυρία
Ελεονόρα!» έλεγε η Ναταλί.

Δεν απαντούσε· μόνο έσπευδε να πυκνώσει με-
σα της το δάσος να χαθεί, για πάντα. Όχι σαν
τον Κοντορεβιθούλη, χτες, στο μάθημα του
Νηπιαγωγείου.