Σύννεφο σκάει κατά την όστρια
Λεκές στο χρώμα τ’ ουρανού
Στου ραδιοφώνου τ’ αδιέξοδο
Κάτι τραγούδια του συρμού

Τρίτο φανάρι απ’ το Σύνταγμα
Εκεί στην άκρη της Συγγρού
Βαθαίνει της ψυχής το κοίταγμα
Μα η αιτία είν’ αλλού

Σα μαγεμένος πάλι
Στου σεργιανιού τη ζάλη
Αυτή η θλίψη όμως
Δεν περνά

Κάνουν οι φάτσες γύρα
Τα γέλια τους τα στείρα
Τα ώπα τους στη νύχτα
Φέρνουν στο νου μου βήχα

Χίλια λαμπάκια κίτρινα
Φωτίζουνε τη πόλη
Φοβάμαι θέλω να κρυφτώ
Μα με γνωρίζουν όλοι

Γυάλινα τείχη οι μουσικές
Τους στίχους μου μπερδεύουν
Τους δίνω εγώ εφτά ψυχές
Μα εκείνα μ’ αποφεύγουν

Κρύβει στο στήθος της τ’ ανέραστο
μια κοιμισμένη αλεπού
λάβα που πνίγεται και χάνεται
στο όνομα του λαϊκού

Σε μαγαζάκια σε σκυλάδικα
στ’ αυλάκια δίσκων και cd
υπονομεύει τα ροκάδικα
προβοκατόρικα ενεργεί

Μορφή και χρώμα αλλάζει
με ούτι και με σάζι
εμένα όμως δε με ξεγελά

Στου τραγουδιού το στίχο
στου όργανου τον ήχο
στης σύνθεσης το ρίσκο
ξέρω πώς να τη βρίσκω

Κρύφτηκε η αγάπη μου
σε δρόμους και μακάμια
της μουσικές μου τύλιξαν
κάτι λαμέ πλοκάμια

Νότες εφτά και σκόρπισαν
το νου μου σε κομμάτια
ψυχές εφτά γεννήθηκαν
και με κοιτούν στα μάτια