Κι’ ἡ Ροζοῦ ἀκόμη ἔσβυσε κι’ ἐκείνη,
μὲ καρδιὰ καὶ γνῶσι χωριστὴ γυναῖκα...
τὴν φαιδρότητά μας ἄφθονον ἐκίνει
κι’ ἡ καλή της γλῶσσα ὅλο κι’ ἐπελέκα.

Μὲς στὴν τόση μοῦχλα, ποῦ ὁ τόπος ἔχει,
κι’ ἡ Ροζοῦ μᾶς λείπει, ποὗταν ἡ χαρά της
πρώτη πρώτη πάντα `στὴ Βουλὴ νὰ τρέχῃ
μὲ τὸ παρασόλι, μὲ τὰ κατσαρά της.

Πάντα μὲς `στὴ μέση κἄτι τι νὰ κάνῃ
Ἀμαζὼν ἀλήθεια μὲ πολέμου δόρυ,
κι’ εἶχε καρδιοκτύπι γιὰ τὸν Δεληγιάννη
καὶ σωτῆρα τοῦτον μόνον ἐθεώρει.

Κι’ ὅταν `στον Τρικούπην ἔνευε το Στέμμα
ἡ καλὴ Ροζοῦ μας, πρώτη Κορδονίστρα,
'στὄνα κι’ ἄλλο χέρι μαῦρο ἔβλεπ’ αἶμα
σὰν τὴν Λαίδη Μάκβεθ, σὰν τὴν Κλυταιμνήστρα.

Ἔβλεπε προδότας γύρω της μεγάλους,
ὁ Τρικούπης πταίστης πάντοτε κι’ εἰς ὅλα,
κι’ ἔλεγε καὶ μόνη κι’ ἔλεγε κι’ εἰς ἄλλους:
«ζήτ’ ὁ Δεληγιάννης, κάτω τὰ φωκόλα.»

Κι’ ὅταν τὸ Κορδόνι ἆθλα εἶδε τόσα
κι’ ὑπερεδοξάσθη μὲ τὸ παραπάνω,
ἔκραξε κι’ ἐκείνη ἐκ χαρᾶς σκιρτῶσα:
«τώρα δὲν μὲ μέλλει, τώρ’ ἄς ἀποθάνω.»

Ἔσβυσε κι’ ἐκείνη ὁποῦ τόσην φήμην
εἰς τοὺς κύκλους ὅλους εἶχε τὄνομά της,
κι’ ὁ Ρωμηός δακρύζει `στὴν λευκήν της μνήμην,
δὲν θ’ ἀκούσῃ πλέον τὸ κελάδημά της.

Θὰ κυττάζῃ γύρω μὲς `στὰ θεωρεῖα
μήπως εἰς κανένα τὴν Ροζοῦ του `δῇ,
μὰ θὰ εἶναι ὅλα σκοτεινὰ καὶ κρύα,
τῆς Ροζοῦς ἡ γλῶσσα δὲν θὰ κελαϊδῇ.

Πᾷς καὶ σύ, γυναῖκα κοσμαγαπημένη,
κι’ ἔχω εἰς τἀλήθεια καὶ γιὰ σένα λύπη...
ἡ φωλῃά σου πάντα `στὴ Βουλὴ θὰ μένῃ,
μὰ τὸ χελιδόνι ἀπ’ αὐτὴν θὰ λείπῃ.