Στις απρόσωπες και χει­ρα­γω­γη­μέ­νες κοινωνίες,
συντε­ταγ­μέ­νες στην αυταπάτη και τον εφη­συ­χα­σμό,
όταν η αθω­ό­τητά τους γίνε­ται πανι­κός
και η προ­νοη­τι­κό­τητα δοξασία και ευχή,
περισσεύει η αλαζονεία της ειδη­μο­σύ­νης
και η υποκρισία του αλτρουισμού της ευθύνης.

Στα χαλκεία τους, μέντορες και ταγοί,
σφυ­ρη­λα­τούν με τέχνη και πειθώ
την ιστορία ως νοσταλγική πρόνοια και διδαχή
και σε διάσταση εσχα­το­λο­γι­κής προφητείας,
αυθε­ντικά δικά­ζουν και σωτή­ρια υπο­δει­κνύ­ουν
την αυτο­κρι­τική, για το θέσπισμα της εποχής
όπου η συναυ­τουρ­γία και η συνενοχή
είναι δικαίωμα, πρακτική, ήθος και αξία.

Όμως, ο ιστός των εσπέριων καιρών έχει διαρραγεί,
η αγύρτισσα καθη­με­ρι­νό­τητα, χωρίς πνεύμα και ψυχή,
απο­κα­θη­λώ­νε­ται απ’ το ναρ­κισ­σι­σμό της
και παρα­δί­δε­ται ασυνάρτητη κι ανυ­πε­ρά­σπι­στη
στην άβυσσο μιας ανυ­πό­φο­ρης αλήθειας,
ευτύχημα της απειλής και φόβος της προσδοκίας.

Μουσειακοί κι αλλότριοι, πολίτες σε ομηρία,
που ύψωναν ανάστημα μέχρι τις επικλήσεις,
για ν’ αριθμούν τις μέρες τους διάδοχες και ίδιες
χωρίς τη βάσανο του νου, της χίμαιρας το άλγος,
εχέφρονες τώρα στοχαστές, τελούν εν επι­γνώ­σει
πως η ζωή δεν είναι συμ­βι­βα­σμός κι ευπεί­θεια,
παρά ομόθυμη ανατροπή ως και την ουτοπία,
πολιτισμού συνείδηση προοπτική και δημιουργία.