Η γιαγιά Χρυσάνθη σπάνια μου παρουσιάζεται καθ'ύπνους,
με τη ρόκα της λευκή, σαν τα μαλλιά της, πετάει ένα "Γιάννη,
ουδέν γλυκύτερον της μητρός", περνάει απ’ τ'ανοιχτό παράθυρο
και χάνεται στη νύχτα, περιττό να σας πω ότι σεις τη βλέπετε σα γαλαξία,
μυρίζει πάντα χειμωνανθό, α, που'ναι η παρηγοριά της, τα χιόνια και τα
νυχτέρια κι η γιαγιά να γνωρίζει απέξω τον Μεγάλο Κανόνα του Αγίου
Ανδρέου του Κρητός, με την εισαγωγή "ελέησόν με, ο Θεός, ελέησόν με",
τα τελευταία χρόνια, μετά το θάνατο του παππού, κοιμόταν πλάι
στην Αποκρίτσα, μια κατσικούλα που άκαιρα αντιφωνούσε στα τροπάρια
και στην Αθήνα αργότερα, στο λόφο του Στρέφη καμάρωνε "είμαι απ'την
ωραία Πορταριά, με τα φιρίκια", ναι τη βλέπετε σαν τον γαλαξία,
έχει κουβαλήσει όλες τις παγωνιές στο ροδάνι, ένα βράδυ μας ξύπνησε,
"έξω χιονίζει μανέστρα", τότε ο χειμωνανθός μεταμορφώθηκε σ’ ασφοδίλι
κι είπαμε "ένα βήμα είναι η Νέκυια, ένα βήμα από δω".