Οι γριούλες του κάμπου, με τις φστάνες,
Ανέβαιναν, τα καλοκαιρινά απογεύματα, σε σωρούς σβουνιάς
-Λένε πως δροσίζει στα βουνά-
Μ'ένα τσίγκινο πιάτο γεμάτο σκορδάρι.
Κι εκεί, κάτω απ’ τον ψαλιδισμένο, από χελιδόνια
Με κόκκινη κοιλιά, ουρανό,
Κάτω από κιρκινέζια,
Κι ενώ μακριά, στα σταροχώραφα,
Τα τρένα κυνηγούσαν τον καπνό τους,
Σώπαιναν, πίνοντας το ρόφημά τους.

Θα'θελαν να μιλήσουν για τα παιδιά
Που έφυγαν ξαφνικά κοιτάζοντας τον ουρανό
Για ένα δέντρο που `μενε σιωπηλό στη βροχή
Και για το θέρο που μόνο τα τζιτζίκια δεν κούραζε.

Αλλά κανένας δεν τους δώρισε ποτέ ένα ματσάκι λέξεις
Κουρασμένες, κίτρινες σαν τα στάχυα και τα δόντια τους.

Κι έτσι έμεναν σιωπηλές πίνοντας την αραιή σκορδαλιά τους
Ώσπου ο ίσκιος απ’ τ’ αγριοβασιλικά έσβηνε
Κι αλληθώριζε ψηλά η Πούλια.