Εδώ κατοικώ. Σ’ αυτό το αλώνι
ανάμεσα σ’ ένα σωρό
από νύχτες κι ερωτηματικά.
Ήρθαν πραγματικότητες στρεβλές,
αντάμωσα με τον σκληρόν
αέρα του τόπου.
Όπου φως και λαβωματιά.
Έτσι σε συνάντησα.
Να λάμπεις και να πληγώνεις
Και χάνομαι στο άβατο.
Δεν κάνω ερωτήσεις.
Είσαι δίπλα μου η σιωπή και η δίψα.
Κι εγώ σ’ αγαπώ, έτσι
όπως αγαπούν τα νεογέννητα
προσέχω τον ύπνο σου μετρώ
το χρόνο με την ανάσα σου.
Να μη σε βρουν
οι δυσκολίες του κόσμου
ζαρκαδάκι του λογισμού μου.
Το πώς σ’ έθρεψα
το ξέρει ο άνεμος
-μαζί του οδοιπορώ,
έρχεται κι αυτός απ’ τα βάθη-
αλλά εσύ μου λες, πως είμαι μονάχα
ένα κλαδί ελιάς για προσάναμα
ένα μικρό κι ωραίο τίποτα
που το αγγίζεις και χάνεται.
Α, καθόλου δε στέριωσα στα χέρια σου
έφυγα και μου λείπεις,
ακόμη κι αν είμαι
ένα χαμένο απόγευμα
που αναλώθηκε για να γραφτεί ένα ποίημα.