Είχαμε φανταστεί πως για χάρη μας
ο πλανήτης θα γινόταν άστρο.
Και τι έγινε; Έβρεξε…
οι πλεξούδες της γης λύθηκαν
και μείναμε ολόγυμνοι…

Με ένα βλέμμα που ανακλάται φτωχό
στις επιφάνειες, κι επιστρέφει πίσω…
πιο άδειο.

Μα κρύβω τόση ποίηση μέσα μου
που αγανακτούν τα σωθικά μου.
Το στόμα μου σαν ουρανός,
με τη λαλιά του και το χάος του.

Κι επιθυμώ να στάξει χαμομήλι
και μέντα η μέρα σαν δαγκώσω
τη ματαιότητά της.

Στα δύο να σκίσω τον ουρανό
να κρυφτώ και να χλευάσω
τους πλανήτες.

Και οι αίολοί σου, ανθρωπότητα,
να συνάξουν τα φτερά μου και ζυγίσουν:
47 κιλά ουρανό.

Κι ό,τι αφήνω πιο επίγειο:

οι νεραϊδισμοί μου στον καθρέφτη
που ακτινοβόλησαν
το Είναι.