Υπάρχει
ένα χαλί στον αργαλειό του χρόνου
που παραμένει μονόχρωμο παρά τις επιδεξιότητες
μια σιωπή που ξεχειλίζει από τα χείλη του κολυμβητή όταν καλεί βοήθεια
ένα παιδί αόρατο κι αναμάρτητο
που χτενίζει τα μπερδεμένα μαλλιά των εραστών

Ποιος επιτέλους θα μιλήσει για αυτά,
ποιος θα ταΐσει την ανθρωπότητα που με κατοικεί;

Ίσως ο νεκρός που με κοιτά τόση ώρα επίμονα έξω από την κλειστή πόρτα.
Ίσως εκείνος, με την κατάμαυρη περιβολή, σκοτώσει την πείνα. Κρατά στο χέρι ματωμένο χαλινάρι.
Γιατί από το στόμα του αλόγου του που κάποτε πετούσε, δε σταματά να τρέχει το αίμα...
μασάει τα φτερά του.