Προς Πυλάδην
... Κι εξάδελφέ μου, εξ άλλου, φυσικά:
ποτέ μου δε θα το `λεγα έτσι:
ωμά και κυνικά.
–Άλλωστε σας οφείλουμε πολλά–
μα τώρα πρέπει να επιστρέψετε
στ’ ανάκτορα του αγαπητού πατέρα σας
και θείου μου.
Ναι: στη Φωκίδα.
Η παραμονή σας στις Μυκήνες
έχει παραταθεί και παρατείνεται
το ξέρετε, το ξέρω,
βεβαίως απ’ αγάπη και ενδιαφέρον
αλλά ναρκοθετεί αναμφίβολα
–θέλετε, δε θέλετε–
το συνοικέσιο του Ορέστη με την Ερμιόνη
την κόρη Μενελάου Ατρείδη
εξαδέλφη του εκ μητρός,
όπως και `σεις, με μόνη διαφορά,
εκ πατρός.

Σα ν’ απορείτε και θα γίνω πιο σαφής.
Το δίδυμό σας με τον πρώην –δυστυχώς–
διάδοχο αδελφό μου...
–υπαινιγμός κανένας, μην ταράζεστε,
δε σας προσάπτω τίποτα–
αλλά το σκυλολόι, εδώ, στο Άργος,
ο κόσμος γενικά στις επαρχίες
– ό,τι βγάζει ο κώλος τους, το λέει το στόμα τους.

Οι ναύτες –πρώτοι και καλοί–
που σας πήγαν και σας έφεραν στους Ταύρους
εδώ οι σκουρόβλαχοι, οι Ξεριώτες
όλο και κάτι παρανούρια βγάζουνε
–και τ’ αποκλείω κάτι
να μην έφτασε ως τ’ αυτιά σας–
όλο και ψιθυρίζουν
–όχι πως κάθομαι ν’ ακούω–
πώς θα τολμούσαν, άλλωστε, μπροστά μου;
–αλλά– ακόμη κι οι αυλικοί
–άλλοι πιο καλοί–
έχουνε να το λένε,
Το πάνω –λένε– χέρι, σεις αρρενωπός,
το κάτω, κείνος φύσει ντελικάτος
κι άβουλος
νευρωτικός κι ευέξαπτος
υστερικός σχεδόν
στιγμή δεν κάνει δίχως σας.

Όταν μου βάζει μανιασμένος τις φωνές
–και τι δε μου καταλογίζει
όχι άδικα τελείως, δυστυχώς–
μονάχα, `σεις, μπορείτε
να τον καλμάρετε, να τονε κουμαντάρετε
με μια αυστηρή ματιά σας μοναχά.
Κι αυτοί ψου-ψου και "σκύψε να σου πω",
"καπνός... χωρίς φωτιά..". και τα λοιπά.

Ούτ’ εξ άλλου αυτός, ούτε και σεις
κάνατε μια προσπάθεια
ν’ αλλάξει νοοτροπία η Ιφιγένεια,
όπως επιστρέφατε απ’ τους Ταύρους.
Ούτε που πήρατ’ είδηση, πως το ιερατείο
απ’ το λιμάνι, κιόλας μάνι-μάνι
μέσα σχεδόν από τα χέρια σας
την είχε εξαποστείλει στη Βραυρώνα
ενώ όλοι θεωρούσαν πιθανότατο
έναν αρραβώνα της με σας.
Δεν ξέρω πώς το βλέπετε,
αλλά η ιεροσύνη της εμένα μου μυρίζει
θρησκοληψία χρόνια και προσηλυτισμό
επίμονο και συστηματικό.

Ο γάμος σας με μένα
τους πάει βέβαια γάντι.
Με παίρνετε μαζί σας στη Φωκίδα,
ο Ορέστης πάει στη Σπάρτη...
Μην τρέφουμε αυταπάτες
παν οι Ατρείδες, πάει η δυναστεία

αλλιώς τα υπολογίζαμε, αλλιώς τα `φερε η μοίρα.
Αύριο φτάνουν οι συμπέθεροι:
Μενέλαος, Ελένη συν η κουστωδία.
Τα κακοήθη σχόλια
θα είν’ ολέθρια για όλους μας.
Παράνυμφος εσείς – ο Ορέστης επιμένει.
Έστω, αλλά ο Μενέλαος;
Αν έφτασε στ’ αυτιά τους τίποτα; Η Ελένη;

Να `στε πιο λίγο τρυφερός μπροστά τους,
τελείως τυπικός.
Πιο λίγο –πώς το λένε– κολλητός.
Μα και βεβαίως είσθε
πάσης, υπεράνω, υποψίας.
Όμως, το "είσθαι" δεν αρκεί.
Πολλοί, το συμπεραίνουν
μόνον ως εξίσωση του "φαίνεσθαι".
Και λεν, μετ’ επιτάσεως,
–λυπάμαι που το λέω–
πως ε ί σ θ ε, ό,τι φ α ί ν ε σ θ ε,
έστω ό,τι θέλουνε να φαίνεσθε πως είσθε.
Πώς να ξεβρομίσω
μπαγιάτικων ψαριών κεφάλια βρωμικα;
Γυρίστε στη Φωκίδα, λοιπόν, μετά τους γάμους,
στου βασιλιά πατέρα σας.
Στο κάτω-κάτω της γραφής
πρέπει να το δεχθείτε: θα τον διαδεχθείτε,
να το παραδεχτείτε: πως έφτασε ο καιρός
πια, ν’ αποτραβηχτείτε.