Εξέχει η μέρα
περισσεύει από παντού.
η φόδρα του κίτρινου
δίπλα στη σκάλα
σπαράζει.
Όλο το αίμα μου
στον υπόνομο.
θα μείνω χωρίς
θα σκύψω να πιάσω
τη σκιά μου.

Μεταλλικοί ήχοι
στον ύπνο μου.
ο χρόνος έχει διπλάσια
δευτερόλεπτα
παγιδευμένα αναφιλητά
όψη θολή του καθρέφτη.
Κατεβάζει χιόνι από τα βουνά
το λιώνει στο πάτωμα.

Μυρίζει χειρουργείο
μην κουνηθείς
το έργο υπόσχεται
καλό τέλος.