Θλίψη μου από γρανίτη
τώρα που οι ομορφιές όλες πεθαίνουν
με μάτι άγρυπνο
και που δε γνωρίζει τα δάκρυα
κοιτάζεις όλες τις αβύσσους
αγέραστη πραγματικά
ερωμένη μου αθάνατη
έχεις πάντα των είκοσι ετών μου τη φωτιά
και των ογδόντα μου το φεγγοβόλημα·
των ηρώων αγαπημένη ακοίμητη
νύχτα πάνω στη νύχτα σμίγεις μαζί τους
και στο φως φέρνεις των σκοτεινών τα παιδιά
ενσάρκωση εσύ του σφρίγους μου
σώμα που κάθε φλέβα σου
από αίμα ξεχειλίζει.