Καλῶς ὥρισα, πολῖται... καὶ λοιπὸν καλῶς σᾶς βρῆκα
μὲ τὰ ὥριμα σταφύλια τοῦ Αὐγούστου καὶ τὰ σῦκα.
Ἔχετε μεγάλη ζέστη καθὼς πάντοτε καὶ σκόνη;
Ἔχουν πέρασι καὶ πάλι, τὰ κοψίματα κι’ οἱ πόνοι;
Εἶχα μάθει πὼς τα βόδια ὑποφέρουν πυρετὸν
καὶ πολλὰ ψοφοῦν μ’ αὐτόν.

Ἔ! καὶ ποῦ νὰ σᾶς τὰ λέγω!... σ’ ὅποιο μέρος κι’ ἂν ἐπῆγα
δὲν μ’ ἐδάγκασε κουνοῦπι, δὲν μ’ ἐνώχλησε μιὰ μυῖγα,
ὥστε εἰς τὸ πρόσωπόν μου καὶ τῶν ζωων κάθε εἶδος
ἐσεβάσθη τὰς δικαίας ἀπαιτήσεις τῆς πατρίδος.
Κι’ ἂν τὸ ἔθνος ἐκινήθη μὲ περπάτημα γοργό,
ἐγὼ τὄσπρωξα, ἐγώ!

Παντοῦ, φίλοι, μ’ ὑπεδέχθη μὲ χαρὰν ὁ κόσμος ὅλοι
καὶ παράθυρα καὶ πόρτες μοῦ ἠνοίγοντο εὐκόλως
κάθε τόσο σὲ τραπέζια μὲ ἐφώναζαν νὰ φάγω,
καὶ δὲν ἤξευρα ποῦ πρῶτα καὶ ποῦ ὕστερα νὰ πάγω.
Μάλιστα στὴν Βενετίαν ἐκεῖ πιὰ τι νὰ σᾶς πῶ!
Ἀπὸ τὰς περιποιήσεις μ’ ἔκαναν νὰ ἐντραπῶ.

Μία γόνδολα, θυμοῦμαι, τῆς Αὐλῆς πλουσιωτάτη
μὲ ἐπῆγε κατ’ εὐθεῖαν στοῦ Οὐμβέρτου τὸ παλάτι,
ὅπου ηὗρα κοτολέταις, μακαρόνια, κότας, πήτας,
καὶ ἐκάθισα στὸ πλάϊ τῆς Ἀνάσσης Μαργαρίτας.
Ἐκεῖ ἔκαμα πρὸς δόξαν τῆς πατρίδος καὶ τιμὴν
μίαν πρόποσιν θερμήν.

Καὶ γιὰ δέτε!... κρατῶ στὄνα καὶ στὸ ἄλλο μου τὸ χέρι
τῆς ὡραίας Θεσσαλίας καὶ Ἠπείρου τόσα μέρη·
ἀπαιτεῖται ὅμως θάρρος καὶ προσπάθεια ὀλίγη
καὶ μὲ στοίχημα σᾶς λέγω πὼς ἡ τύχη μας ἀνοίγει.
Καὶ ἂν μάλιστα σ’ ἐμένα ἡ Κυβέρνησις δοθῆ,
ἴσως πέραν καὶ τοῦ Αἵμου ἡ Ἑλλὰς νὰ τεντωθῆ.