Έπασχε από άνθρωπο.

Θα μείνει για πάντα εκεί.
Όρθια
με το κεφάλι πίσω. Με το κεφάλι
απροσμέτρητα
ψηλά και πίσω. Τα μάτια παρμένα
απ’ τ’ άστρα.
Μάτια με μάτια με τ’ άστρα.

Δεν ακουμπάει πουθενά. Η ράχη της
στηρίζεται στην ράχη της.
Τα πόδια ανυπόδητα νιώθουν ωμό το χώμα.
Σ’ αυτά
μπορεί να βασιστεί
σε ύψος απροσμέτρητο.

Φορά το πιο γυμνό φουστάνι.
Εκείνο που απέφευγε.
Φορούσε όσα την έντυναν. Ολόκληρο
το σώμα βρήκε απεριόριστα το σώμα. Αυτή η άσεμνη
έκθεση των φλεβών της την καθησυχάζει,
η έκρυθμη δήμευση των οστών της,
νιώθει πως έφτασε,
αυτή η αδιάντροπη ρεύση των νεύρων της,
εκεί που πάντα
ένιωθε πως ήθελε να φτάσει. Εκεί που έφτασε.
Θα πάντα εκεί.
Αβλέφαρα κοιτώντας
με μάτια εξόφθαλμα στα μάτια
τα άστρα.
Πανόραση. Δεν έχει
πού αλλού και άλλο τίποτα να φτάσει.