«Μην με κοιτάτε», απαίτησε

τείνοντάς του τα χείλη της.

«Να αναπνέετε πάνω στο δέρμα

όπως την τελευταία σας μέρα,

όπως ο έρωτας που θα κάνετε

παραδομένος· κάποτε· επιτέλους».

Έβαλε τη γλώσσα της

να ενοικήσει μέσα στο στόμα του.

Γέμισε ο ουρανίσκος χρώματα.

Έψαυσε με τους κάλυκες τη μυρωδιά της.

Πήρε μετά ένα επίφοβο μονοπάτι,

τροχοδρομώντας πάνω στο κορμί του

από το στέρνο έως

τα ρείθρα της λεκάνης.

Σφάλισε με τα χέρια της

την ηδονή του,

να κάνει δική της

κάθε εικόνα που εκτοξεύεται ρευστή

στην τρομώδη κορύφωση.

Δεν ήξερε πώς ο θησαυρός της

ήταν η ίδια σε μια άλλη διάσταση.