Δέντρο τοῦ κακοῦ ὀνείρου
Πλάσμα τῆς ἀπατηλῆς ἀναμονῆς·
Τέτοιο τὸ παράστημα τοῦ χρόνου
Σὰν ξεχείλησε, καὶ ἤπιανε οἱ ρίζες
Τῆς ἁμαρτωλῆς μας παρουσίας·

Φεύγω τὴν ἤρεμη πηγὴ
Ὅπου σταλάζει τὸ μυριόφωνο φαρμάκι
Τὴν ἀσημένια ζωὴ τοῦ παραδείσου
Μὲ τὴ μορφὴ τοῦ πρώτου μας καιροῦ

Ποῦ τὸ ὑπερφίαλο ἀληθινὸ χρυσάφι
Τῆς οὐσίας, ποὺ μοιάζει μὲ τὸ αἷμα
Καὶ στίλβει ὅπως ἡ μυθικὴ καρδιά μας;
Τὰ μάτια ἐπλημμύρησαν ἀγάπη
Ἀλλὰ δὲν εἶδαν πουθενὰ
Τὰ ψυχικά μας δάκρυα

Ὤ, τὸ πουλὶ
Ποὺ τραγούδαγε στὰ δειλινὰ
Ζεσταίνοντας τὴν προσευχή μας,
Πέταξε μακριὰ
Ἤ τὸ κατάπιε ὁ ἄνεμος τῆς δύσης!

Σὰν ὀρφανοὶ προσβλέπουμε τὴ χώρα,
Τὴν πράσινη καὶ μαλακή μας φύση
Τὸν ἄμυαλο οὐρανό.