Έσκυβες συχνά το κεφάλι.
Όχι σαν στάση ζωής.
Κάτι ανάμεσα στον ώμο και
τα μαλλιά σου
έμενε μετέωρο και
ήθελες να το αγγίξεις.
Μια ελαφριά μετακίνηση
στο πλάι
και ο ορίζοντας ανέβαινε λίγο
όπως στο πλοίο την ώρα της τρικυμίας
που σηκώνεται η θάλασσα
στην άκρη του παράθυρου.
Θέα της ζωής κεκλιμένη.
Σαν τις φωτογραφίες που
την τελευταία στιγμή
κούνησες το χέρι σου
και χάλασε η γωνία.
'Εμεινε στο περιθώριο ένα
κομμάτι άδειο.

Ένα ακατοίκητο τρίγωνο.