Όταν ξεκίνησε ένα φως ήταν ταξίδι
ένα βρέφος πρώτη φορά στον ήλιο
μαθαίνει τον κόσμο
άγρια ζωή οι πρώτες λέξεις
τώρα μετενσαρκώνομαι
και κάθε μέρα είμαι άλλος
και ποιος να είμαι δεν αποφάσισα ποτέ
κλείνω τα μάτια χορεύω μελωδία χωρίς σχήμα
τέσσερα χέρια στο πιάνο η φαντασία
και σαν Χόλιγουντ σκηνή γίνομαι διάφανη
και μπαίνουν μέσα μου οι φωνές όλων των ανθρώπων
με ήχο σαν φύσημα
γίνομαι όλοι και ένας κάθε φορά
τώρα είμαι εκείνος ο ερωτευμένος που έχασε τα ίχνη της
τώρα η μάνα που θηλάζει ένα παιδί ξένο
και τώρα βρέχει
κι είμαι ο άστεγος που όλοι περπατούν δυο μετρά μακριά μου
μη με μυρίσουν μην αισθανθούν τη μοναξιά ή την απόγνωση
βρέχει κρυώνω
τώρα ένα αγρίμι
μέσα από δυο σκοτεινές τρύπες κοιτάζω τη μέρα
που την αδίκησα και μ’ εκδικείται
και τώρα ο Φαύνος στο απομεσήμερό του
τώρα ο Ρεμπό στην Αφρική πιωμένος
τώρα το χέρι που γράφει ένα στίχο στον πιο βρωμικο τοίχο της πόλης
κι όλες τις μέρες εικοσιοκτώ χρόνων είμαι ένας άλλος
και ποιος να είμαι δεν αποφάσισα ποτέ
είμαι όλοι
τώρα κανείς
μόνο ένα χαρωπό σκοτάδι
τέσσερα χέρια στο πιάνο η φαντασία
ρυθμός που αυλακώνει τα γράμματα
το ποίημα παρτιτούρα
μη
μη με σημαδεύετε
το κενό δε σκοτώνεται
κι εγώ με άδειασα στο πιο μικρό κουτί
με σφράγισα για να σωθώ απ’ τον κόσμο που με έμαθε να αδειάζω
να πνίγω τα χαμόγελα και να φοβάμαι τα κλεισμένα μάτια
ένα δύο τρία
τέσσερα χέρια στο πιάνο η φαντασία
τώρα
ανοίγω το κουτί φοράω τα σπλάχνα μου πάλι
κι ας μην έχω γράψει ούτε ένα καλό ποίημα
έχω το στήθος μου προτεταμένο
σημαδέψτε με τώρα
είμαι όλοι κι ο κάθε ένας και κανένας μαζί
και μπαίνουν μέσα μου οι φωνές όλων των ανθρώπων
μια παρτιτούρα γράμματα σβήνω τη στίξη
γιατί ένας κόμπος έγινε
δένει όλα τα όνειρα στο πάτωμα
μόνο οι λέξεις
τέσσερα χέρια στο πιάνο η φαντασία
κι ένας ολόκληρος καπνισμένος πλανήτης με σημαδεύει
σημαδέψτε με τώρα
να γίνω η λέξη που θα σώσει τον κόσμο.