Εφόσο δεν επέθανες
Είναι καιρός ακόμα
Να μιλήσεις της θάλασσας
Και να της πεις
Πως αγαπάς τον ήλιο

Εφόσο δεν λουλούδιασες
Έχεις καιρό να πείσεις τα λουλούδια
Να γίνουν σαν τα μεστωμένα στάχυα
Που αγκαλιάζουν τον ήλιο

Ο κόσμος είναι άγροικος
Και δεν καταλαβαίνει
Σε μια λεκάνη έβαλε τον ήλιο
Σ’ άλλη λεκάνη έχυσε τη θάλασσα
Και τώρα που έχουν γέλια τα πουλιά
Εμείς πού να πετάξουμε;
Ο ουρανός κίτρινος σαν λεμόνι
Δεν μας χωρεί
Αυτός που φαίνεται
Δεν είναι δικός μας ουρανός
Εκείνος που σε μας ανήκει
Είναι μουσική που τελειώνει
Είναι κάμαρα που άδειασε για πάντα.