Ἂς ἀνθίσουν τὰ πλάγια κι οἱ κάμποι
Κατὰ τ’ Ἄστρο `ποῦ ὁλόχαρο βγαίνει!
Τὸ στεφάνι τῆς δόξας του λάμπει,
Καὶ ἀπὸ φῶς πλημμυρίζει τὴ γῆ·
Ταῖς ψυχαῖς τῶν Ἑλλήνων θερμαίνει,
Ἀλλὰ τόση ἔχουν φλόγα κ’ ἐκείναις
'Ποῦ ἀναδίνουν `ς τοῦ ἡλίου ταῖς ἀχτῖνες
Ὅση ἐκεῖθε λαβαίνουν ζωή.


Τέτοια `μέρα τὰ στήθη τους ὅλοι
Δὲ στολίζουν μὲ δάφνης κλωνάρια·
Προκαλῶντας τὸ τούρκικο βόλι,
Νέα στολίδια γυρεύουν πολλοί.
Δὲ φθονοῦνε τ’ ἀνδρεῖα παλληκάρια
Τῆς χαρᾶς τὸ γιομάτο ποτῆρι·
Ηὗραν ἄλλο ἐθνικὸ πανηγύρι
'Σ τ’ ἀκουσμένο τῆς Κρήτης νησί.


Μόλις εἶπαν λιβάδια καὶ βράχοι·
«Ἡ Τουρκιὰ μὲ τὴν Κρήτη παλεύει!»
Ἐχυθῆκαν `ς τὴν ἄσπονδη μάχη,
Ὠς νὰ ἐτρέχαν σὲ γάμου χαρά.
Τὸ πουλὶ `ποῦ μακρυὰ ταξειδεύει,
Τέτοια ὁρμὴ `ς τὴ φτεροῦγα του βρίσκει,
Ὅταν αὔραις, ἀρώματα κ’ ἴσκοι
Τὸ προσμένουν `ς τὴ νέα κατοικιά.


Ἄχ! `ς τὴ μέση ἀπὸ χίλιους κινδύνους,
Πεῖνα, δεῖψα καὶ λίθινο στρῶμα
Νὰ προσφέρῃ ἐδυνήθη `ς ἐκείνους
Τῶν ἡρώων ἡ πολύπαθη γῆ.
Ἀλλ’ ἐκεῖ πολεμοῦν, καὶ τὸ χῶμα
Ἀπὸ αἷμα θεόργιστο βρέχουν·
Πολεμοῦν, καὶ `ς τὸ πλάγι τους ἔχουν
Τὰ ξεφτέρια τῆς Ἴδας ἐκεῖ.