Καὶ πῶς λουλούδια σήμερα στὸ μνῆμα νὰ σοῦ φέρω,
ἐνῷ, γυναῖκα μου άκριβή,
δύο φούχταις κόκκαλα καὶ γῆ
΄ς αὐτὸ θαμμέναις ξέρω;

Ἐδῶ, ποῦ χίλια ὁλόγυρα σημάδια τῆς ζωῆς σου
βλέπω δακρύζοντας, ἐδῶ
μ’ ἣσυχη θλίψη ἐπιθυμῶ
νὰ κάμω τὴ γιορτή σου.

Ἂν ἒχῃ ἀκόμα θέλγητρα γιὰ σὲ μιὰ τέτοια μέρα,
ἒλα στήν ἒρμη κατοικιά,
γιὰ λίγο ἀφίνοντας μακρυὰ
τὸν κάταστρο αἰθέρα.

Σοῦ τάζω ἀπὸ τὰ χείλη μου νὰ μὴν ἀκούσῃς θρήνους,
καί, σάν, ὦ ἀθάνατη φανῇς,
νὰ σοῦ σκορπήσω καταγῆς
τραντάφυλλα καὶ κρίνους.

Δεῖξε τὸ φῶς σου! ἀθάμπωτος θὰ μείνω στὴ θωριά του,
γιατ’ εἶχα ὁλόλαμπρο τὸ ἰδῇ
μέσα στἠν ἃγια σου ψυχή,
σὰν ἢσουν ἐδῶ κάτου.