Απόστασαν τα τρία
αντίπαλα θηρία,
απόστασαν μαχόμενα
με πείσμα φοβερόν.
Την ήτταν και την νίκην
εμίσησαν, κ’ εις θήκην
το ξίφος πάλιν έβαλαν,
το ξίφος το σκληρόν.

Προς τι το τόσον μίσος;
Χωρίς αιτίαν ίσως
γενναία τόσα αίματα
επότισαν την γην.
Η πάλη ήτον δική μας,
- ας είναι μεταξύ μας -
ορθότερον αν ήθελον
στοιχείων αλλαγήν.

Εις την οργήν της Μοίρας
κύπτει νωθρόν το γήρας
κ’ εμπνέει την νεότητα
το κάλλος της ακμής...
Ειρήνη όμως τώρα,
πλην τα καλά της δώρα
ακόμη δεν εγεύθημεν
οι Έλληνες ημείς.

Τις πταίει;... Αι Αθήναι (!)
ο πόλεμος;... Πού είναι;
Ειρήνη... Πού την είδαμεν;
Αμφότερα σκιά.
Εις των δεινών το βάρος
μη χάνωμεν το θάρρος
συ του υψίστου σώσον μας
παλάμη κραταιά.