Το άνετο πέρασμα προς το Καντίκιοϊ,

με άδειο πλοίο από τη βουή του κόσμου

τον Νοέμβριο του έτους 2013,

συνοδευμένο από σμήνη γλάρων,

(πετώντας σε σχήμα V της νίκης

μάταια προσπαθούν ν’ αποσπάσουν

χρόνια τώρα το χάδι του ουρανού),

με τη μνήμη στιγματισμένη από πρόσφατα γεγονότα,

ύστατη πνοή της νοσταλγικής μου απώλειας,

λυτρωτικό θάμπος που με οδηγεί ξανά,

πίσω στους σκιερούς δρόμους της μνήμης,

σε δωμάτια χωρίς σκαλιά και παράθυρα,

άχρηστες κουρτίνες, ετοιμόρροπους σοβάδες,

κι εγώ στην απέραντη λεωφόρο του Ουσκουντάρ,

σταματημένος για λίγο στις βιτρίνες με τα δώρα

που περιμένουν δύσπιστους αγοραστές,

με το ανείπωτο παράπονο

πάνω στο ραγισμένο στήθος,

για όσα έζησα για μια στιγμή μονάχα,

συντονισμένα βλέμματα, λικνιστές αγκαλιές

και μυρωδιά των σωμάτων.

Πυκνή σκόνη απομένει μονάχα απ’ τα λατομεία του Ιτζιντέ,

που μεταφέρει σκορπισμένη ο άνεμος

πάνω στα γερτά μας σώματα,

μπροστά στην κρήνη του σουλτάνου Αχμέτ Γ΄

κοντά στην πιάτσα των ντολμούς,

ενώ πέρα μακριά, στο Μπουγιούκ Μεζαρλιγί,

συγγενείς και φίλοι, έθαβαν ανυποψίαστοι,

μέρα μεσημέρι τον ίδιο αγαπημένο,

που τους χάρισε ένα βράδυ μια αγκαλιά,

ενώ ακίνητοι μέσα στο φθινοπωρινό αγιάζι,

στέλνουν δεήσεις προς τον Θεό, του οποίου το έλεος,

κι αυτή τη φορά, ίσως να μην είναι

τόσο σκληρό και ανέλπιστο.