Η αμαρτία μου: ότι γεύθηκα ανύπαρκτους έρωτες.
Το έγκλημα μου: ότι πίστεψα στους ανθρώπους,
χωρίς ποτέ να ερμηνεύσω τις επιγραφές των τύμβων.
Επρόκειτο για έναν πλήρη σκοταδισμό.
Με ένα φτωχό έπαθλο περιφέρονται ανόητα
στα καφέ μπαρ και διαλαλούν την ηλιθιότητα τους.
Επικαλέστηκε τις ώρες που πλαγιάσαμε
και σχεδιάζαμε υδάτινες πολιτείες.
Ήταν μια συντριβή να βλέπεις τις ημίμετρες πράξεις του.
Μοιάζαμε όλοι σαν άδεια σπίτια και ορφανοί από αγάπη.
Περιμέναμε κάποιον να μας ανοίξει την πόρτα
και να προσφερθεί να καθίσει μαζί μας
και να εξαντλήσουμε κάθε μελλοντική πρόκληση.