Τότε που ήταν αξεχέρσωτος ο νους του
και πάλευε με το τσαπί και το ξινάρι,
Θεέ μου, τι στίχους είχε πάρει
στις αγριλιές του λογισμού του...

Τότε που πάλευε ν’ ανάψει τη φωτιά
και δούλευε με λάδι το λυχνάρι,
Θεέ μου, ποιος έφτανε, στο τρέξιμο, στη χάρη,
του νου του την αποκοτιά...

Τώρα τον έχουν πια ηλεκτροδοτήσει. Τα δάνεια κάτι,
κάτι τα τρακτέρ, φυτείες έχουν γίνει οι λογισμοί.
Τους στίχους; πρώτους πρώτους τους έφαγε η δεκάτη
οι τόκοι, οι εισπράκτορες και οι λογαριασμοί...