Θέλω να καταλάβετε πως μ’ έχτισαν.
Κι αυτός. Κι η μάνα του. Κι οι πράξεις μου.
Με πέτρες και με βράχια απανωτά. Διψούσα. Τούλεγα
δώς μου νερό. Δεν άκουγε. Μου κοίταζε
το πρόσωπο άφωνος. Πονούσε. Τόψαχνε μ’ απόγνωση
λες κι ήταν έρημο. Πες μου τι γύρευε από μένα και
τα λόγια του μοιάζανε μ’ απειλές σα νάχα μόνο εγώ
το μόλεμα μες στο αίμα μου. Δεν καταλάβαινα.
Κι είχα αποκάμει πια με τους ατέλειωτους αγώνες. Τούλεγα.
Φυλάξου Κωνσταντίνε! Οπως το φως
του λύχνου συντηρείται ακόμα στο φυτίλι αφού
στεγνώξει όλο το λάδι στο βυθό. Ή σαν τους ήχους
που έφυγαν από τ’ όργανο κι όμως ακούγονται
πολύν καιρό μες στην ακοή. Του τόλεγα.
Κάτι θα τρίξει όταν ξεντύνεσαι και βγάζεις το πουκάμισο.
Κάτι θα σπάσει στο εσωτερικό. Μια αθέατη κραυγή
το απόγευμα θα σβήσει στης καμπάνας το αντίλαλο.
Του τόλεγα. Μεγάλα νύχια μαύρα αμετακίνητα
θα κρεμαστούν πάνω στον ύπνο σου. Και δε θα φύγουνε
ποτέ.

Είχε πεθάνει τότε το παιδί μας. Το κοιτάζαμε
στα μάτια να κρατήσουμε την τελευταία του κίνηση. Κι εκείνο
απομακρύνονταν σαν αύρα νόμιζες
εξατμιζόταν όσο το κοιτάζαμε. Την άλλη μέρα και
την άλλη ο Κωνσταντίνος βασανιζόταν από παράξενα
τινάγματα σαν ένα
πουλί που κάθεται στην καπνοδόχο κι ο καπνός
το διώχνει. Ωσπου φαγώθηκε το πρόσωπό του απ’ το χαμόγελο
το ασάλευτο. Κοίταξε τώρα
μ’ ακούει και κρύβει τα μεγάλα σύννεφα τα μάτια του.

Τα επίπεδα τ’ απανωτά όπου ζούσε
τον σακατεύανε. Κι όμως ταξίδευε μονάχος στον αέρα.