Σιωπή σκεπάζει άλλη σιωπή.
Κάπου μακριά ακούγονται θλιβερές
Μονοζυγωτικές καμπάνες. Πλησιάζει πάλι ο σημαδεμένος Κήπος.
Πέρα απ’ τις νεαρές ακτές
Πέρα απ’ τους χρυσοκόκκινους ορίζοντες
Πιο ψηλά απ’ τους πρόποδες
Στις πιο γέρικες σκιές του Όρους των Ελαιών
Γίνονται και πάλι Μεσάνυχτα.
Ξέρει. Σύντομα θα έρθουν για Εκείνον.
Ούτε ο θάνατος είναι, ούτε το φιλί, η προδοσία.
Οι σύντροφοι που αποκοιμήθηκαν και
Ο Πατέρας μοιάζει τώρα πιο μακρινός.
Η Μαρία δεν ξέρει ακόμη.
Έχει ακούσει μουρμουρητά στις αγορές
Αλλά πιστεύει ακόμη στα θαύματα, ότι μπορεί να έρθει η Άνοιξη μετά το Καλοκαίρι.

Πίσω απ'τα σύννεφα κρέμεται η Σωτηρία του κόσμου
Στο μέτωπο Του κόμποι από ιδρώτα, η αγωνία του φιλιού, οι σκόρπιοι φίλοι.
Μονάχα αυτή η γέρικη ελιά ξενυχτάει από αιώνες
Μονάχα αυτή η γέρικη ελιά τυλίγει λέξεις που σπάνε τρυφερά στις ρίζες της.

Σκοτεινή, ανθρώπινη Γεσθημανή
σε λίγες ώρες από τώρα θα αλλάζει κάθε χρόνο η περιστροφή του κόσμου.