Μιὰ κυρὰ τρανὴ
τί σεμνὴ κι ἀγία!
σὰν τὴν Παναγία.

Ὅπου κι ἂν φανῇ
ὅλοι κάτω σκύβουν
καὶ τὰ μάτια τρίβουν.

Τὴν κυττοῦν γνωστοὶ
κι’ ἄγνωστοι ἀκόμα
μ’ ἀνοικτὸ τὸ στόμα.

Σ’ ὅλα της σωστὴ
δὲν εὑρίσκει μία
σὰν κι αὐτὴ ὁμοία.

Σκέτη φορεσιὰ
πάντα θὰ φορέσῃ
στὸ Θεὸ ν’ ἀρέσῃ.

Καὶ στὴν Ἐκκλησιά
πρώτη πρώτη τρέχει
βρέχει καὶ δὲν βρέχει.

Μόνο μιὰν αὐγή,
—ὅπως λὲν καμπόσαις
σιχαμέναις γλώσσαις—

Ἔτυχε νὰ `βγῇ
ἀπὸ κἄποιο σπῆτι
μ’ ἕν’ Ἀρχιμανδρίτη.