Πάτερ Ιλαρίων
εις σε προσπίπτω, αμαρτωλός,
δέομαι ενώπιόν σου με συντριβή καρδίας
ζητώ απ’ τα χείλη σου τη θεία συγγνώμη

μη με κοιτάζεις απαθώς ω πάτερ Ιλαρίων
δεν είναι αυτά σχήματα λόγου μήτε
κι εκφράσεις της συνήθειας
δεν είναι καν υπερβολές

αθώο με κρίνεις άγιε πάτερ
μαντεύω που για ενάρετο με βλέπεις, προπάντων ταπεινόφρονα
αυτή την όψη δείχνω, αυτό πιστεύεις
μα αν γνώριζες, πνευματικέ μου, αν γνώριζες
ποια έπαρση, ποιος αχαλίνωτος
εγωισμός
φωλιάζει κάτω απ’ το τριμμένο ράσο

αυτούς τους ταπεινούς μου στίχους πάτερ Ιλαρίων
αυτά τ’ αθώα ψελλίσματα που κάνουνε τους αδελφούς
να με κοιτούν με κάποια συγκατάβαση
αν ήξερες, αν ήταν δυνατό να φανταστείς
για πόσες ώρες θα μπορούσα να στους επαινώ
το ποιες μεγάλες χάρες και μοναδικές τους βρίσκω
πόσο υψηλά τους έχω
πάτερ Ιλαρίων
αυτά τ’ αθώα ψελλίσματα –κι ας λένε, ας μιλούν
για το Χριστό μας, για την Παναγιά, για τους Οσίους–
αυτά είναι που θ’ ανάψουνε για μένα
τις ακοίμητες φλόγες της θείας οργής.