Το έτος το καλούμενον πεντηκοστόν και τρίτον,
την νύκτα ταύτην δικασθέν υπό της ιστορίας,
απήχθ’ εις μαύρην φυλακήν, όπου γραμμένον ήτον
με χαρακτήρας αραιούς Περίβολος Κακίας.
Εκεί το περιέμενον πολλοί αδικημένοι,
- έχει θεσμούς αλλοφανείς ο σκοτεινός Αχέρων. -
Ενώπιόν του, ανά εις, το πλήθος διαβαίνει
ιδίου αδικήματος τον έλεγχον προφέρον.

Ο Γρηγόριος
Παρείδες την αγχόνην μου.

Ο Ρήγας
Παρείδες την σφαγήν μου.

Το 1821
Νεκρού ψαλμόν απήγγειλες εις την ανάστασήν μου.

Το Σύνταγμα
Τα δύο μου κειμήλια, Βουλήν και Γερουσίαν,
την μίαν είχες παίγνιον, την άλλην παρωδίαν.

Ο Αισχύλος
Εμόλυνε το δράμα μου η Φραγκική Σκηνή σου
και Ιταλίδες βεβηλούν του στέματός μου τ’ άνθη.

Ο Αριστοφάνης
Εμού θανόντος, άκαιρος υπήρξεν η ζωή σου,
το στήθος των Κλεώνων σου ουδέ βολήν ησθάνθη. -
Αυτά τω είπον μεταξύ πολλών αδικημένων
εις μόνος παρηγόρησε το καταδικασμένον.

Ο Μώμος
Σατύρας ύλη δι’ εμέ επί της γης εκλήθης,
ας σε σκεπάσουν ελαφρά τα ύδατα της λήθης! -
Κ’ εκλείσθ’ η θύρα της ειρκτής αλλ’ έτος ήδη νέον
από τα σπλάγχνα του καιρού ανέτειλεν ωραίον
κ’ εγώ πτωχός διανομεύς εφημερίδος, είδα
προς τ’ άκρα της ανατολής εκλάμπουσα ελπίδα...
Ω, μίαν μόνην άφετε ευχήν να σας εκφράσω
εις τον ευώδη Βόσπορον το φύλλον να μοιράσω.