Η θάλασσα ήταν μαζί μας και κελαηδούσε
Ο άρρωστος καιρός είχε κάνει φτερά
Ο αγέρας σταματούσε για να γελάσει
Η λυπημένη ζωή δεν ακούγονταν πια
Να κεντάει τους ορίζοντες
Η χαρούμενη ζωή δεν αποτραβιόνταν
Έδρεπε μυστικούς καρπούς ανάμεσά μας
Κι η λύση όλων ήταν μία παρθένα
Που ξύπναγε από τη γη κι έμοιαζε άνθος

Απόμακρα ταξίδευαν τα σύννεφα
Σαν να ήταν άλλη πλάση
Και να τραβούσανε κουπιά
Προς άλλον ήλιο
Μα να χαιρέταγαν της γης τ’ άπειρο κάλλος.