Όλοι περιστρεφόμαστε γύρω απ’ τους εαυτούς μας σαν αυτόφωτα σώματα. Ο
κεντρικός μας άξονας χωρίζει τις επιθυμίες από τις ανάγκες και παρ’ όλα αυτά
εκλιπαρεί για γαλήνη. Οι άλλοι πλανήτες μας είναι ξένοι. Παραληρούν γύρω
απ’ τη δυστυχία τους κι αυτό είναι το μοναδικό κοινό σημείο. Όλα τ’ άλλα είναι
απλώς εκλάμψεις φωτός. Τα χέρια της εγκοσμιότητας αγγίζουν όλους το ίδιο,
κάποιους τους πνίγουν πιο νωρίς και μ’ άσχημο τρόπο. Το μυαλό λαμβάνει εξωτερικά
σήματα τα οποία ανακυκλώνει με ζήλο και τα μετατρέπει συνήθως σε σημαίες. Όλοι
βαριούνται να ζήσουν και φοβούνται να πεθάνουν. Η διαρκής ροή του νερού
υπενθυμίζει το χρέος για την ύπαρξη το οποίο ελάχιστες εξαιρέσεις κρίνουν ως
απαράδεκτο. Η τροχιά είναι κυκλική, δεν αποφεύγεται ποτέ η επιστροφή στο σημείο
εκκίνησης και δεν υπάρχει η παραμικρή εξαίρεση σ’ αυτό τον κανόνα.