Τ’ εἶχαν τὰ μάτια μου νὰ ἰδοῦν! Μία κόρη ἐδῶ βιασμένη,
ἐνῷ οἱ γονέοι λαχτάριζαν ἀγνάντια της δεμένοι·
ἐκεῖ, σὲ ἀναίσθητο σωρό, γέροι, παιδιά, μανάδες,
ποὖχαν καιούμενα χωριὰ γιὰ νεκρικαὶς λαμπάδαις.

Σὰν ποῦ νὰ πάῃ τὸ πόδι; σὰν ποῦ ἡ καρδιὰ νὰ γύρη;
Ηὗρα ταὶς θύραις ἀνοιχταὶς ἀπ’ ἅγιο μοναστῆρι,
κ’ ἐχύθηκα στὴν ἐκκλησιά. Προστάτη Αὐτὸν ἐπῆρα
πὤχει τοῦ Ἥλιου τ’ ὄνομα, τὸ φῶς του καὶ τὴν πύρα,
τὴν ἅγια πύρα, πὤχοντας ψηλὰ νὰ τὸν ἁρπάξῃ,
στὰ μάτια φανερώθηκε σὰ φλογισμένο ἁμάξι.
Ἄχ! τώρα φλόγα τοῦ Θεοῦ, κι’ ἂν κάψῃ ἀνθρώπων αἷμα,
στῆς ἀπιστίας δὲ δείχνεται τὸ τυφλωμένο βλέμμα.


Γιὰ τὸ πολύπαθο νησί, ποῦ σὲ βιδιὰ καὶ ζάλη
νὰ πέσῃ πάντα εὐχήθηκε στῆς Μάνας τὴν ἀγκάλη,
γιὰ τὴν μικρὴ δεόμουνα καὶ τὴ μεγάλη Ἑλλάδα·
κ’ ἐνῷ στὸ στῆθος ἄκουα σὰν οὐρανοῦ γλυκάδα,
ἐνῷ ἡ ψυχή μου ἀνάπνεε θρησκευτικὸν ἀέρα,
βροντῶ ἡ θλιμμένη καταγῆς ἀπ’ Ὀρθοδόξου σφαῖρα!

Μήν, ἀκριβέ μου, θλίβεσαι. Στὴν ἔρμη γῆ τῆς Κρήτης
θὰ γύρω σὰ γοργόχυτος καλοκαιριοῦ πλανήτης,
μόλις ἀκούσω πὤπαψαν θρῆνοι, σφαγαίς, φοβέραις,
καί, ὡς θρέφω ἐλπίδα, ἐλεύθεραις ἐδῶ θὰ φέξουν μέραις.
Τότες ἐσύ – δὲν ἔφτασε μία λέξη πλέον νὰ βγάλῃ,
τ’ εἶχε ξανοίξει τ’ ἄσπρο μου γεροντικὸ κεφάλι·

μόνον ὁλόρθη ἐπήδησε, κ’ ἐκεῖ ποῦ λίγο ἐστάθη
βάγια καὶ δάφναις ἔβγαλε τὸ πατημένο ἀγκάθι,
καί, σὰ μ’ ἐφίλησε γλυκά, τὸ πλάσμα τ’ ἄλλου κόσμου
ταὶς θείαις φτερούγαις ἄνοιξε κ’ ἐχάθηκε ἀπ’ ὀμπρός μου.