Ετούτη η μάσκα ακουμπάει πολύ βαθιά.
Είναι χτισμένη στον άγγελο,
στις γαλάζιες λέξεις της ομορφιάς.
Είναι απ’ το χρώμα της καλοσύνης φτιαγμένη.
Το σκληρό γρανίτη προσπαθεί να ξεχάσει,
της καταγωγής της το σημάδι,
τα φύκια τα λασπωμένα απ’ όπου αναδύθηκε.

Ετούτη τη μάσκα απ’ ουρανό καμωμένη
προσπαθείς να εφαρμόσεις στο πρόσωπο.
Όμως τη σκίζουν τα σκοτεινά νερά της καρδιάς σου,
ένα μαχαίρι την ομορφιά της πληγώνει,
τα δάκρυα τρέχουνε από τις τρύπες
που τους ανθρώπους θέλανε να κοιτάζουν.
πρόσωπο ετούτο δεν είναι.
Είναι κουρέλι που στα χέρια κρατάς και πονάς.

Όμως την κίνηση ετούτη μην πάψεις ποτέ,
τη μάσκα που διάλεξες να φέρνεις στο πρόσωπο.
Ίσως μέσ’ στις σχισμές της,
ίσως μέσ’ απ’ τη νύχτα -της ψυχής σου τη νύχτα-
κάποιοι κρίνοι ν’ ανθίσουν γαλάζιοι.