Ὤ, σ’ ἐνθουμοῦμαι! κύκλω σου
ὁ κόσμος ἐμειδία,
ὅτε, νερὰ προσπλέουσα
γαλήνια καὶ λεῖα,
ἄλλην ὡς σὲ δὲν ἔβλεπες
εὐδαίμονα θνητήν.

Εἰς ἄνθη τότε ῥόδινα
ἐκρύπτετο τὸ μέλλον,
καὶ, κτῆμα τῆς ἀγκάλης σου,
τὸ ζεῦγος τῶν ἀγγέλων,
χαρὰν εἰς τὴν καρδίαν σου
ἐνέχεε διττήν.

Τ’ ἀθῶα! Δεξιούμενα
ἐζύγονον τὰ χείλη
εἰς συναφήν, καὶ ἄγγελος
τὸν ἄγγελον ἐφίλει,
κ’ ἐκάλυνε τὸ σύμπλεγμα
ἡ χάρις τ’ οὐρανοῦ.

Ἐνῷ τὰ περιέβαλλες
εἰς τὴν θερμὴν ἀγκάλην, ...
Ὤ! τίς νὰ εἴπῃ δύναται
τοῦ στήθους σου τὴν πάλην,
τῶν ὀφθαλμῶν τὴν ἔκφρασιν,
τὸ σκίρτημα τοῦ νοῦ;

Καὶ τότε ὡς μεθύουσα
οὐράνιζες τὸ βλέμμα,
καὶ λόγους κατανύξεως
ἀπήγγελες ἠρέμα·
ὁ νοῦς πετῶν συνώδευε
τὴν φλόγα τῆς εὐχῆς.

Τῆς γῆς δὲν ἦσο κάτοικος,
οὐδὲ θνητῆς ὁμοία
ὅτε τὴν νύκτα μέριμνα,
σ’ ἐξύπνισε γλυκεῖα,
κ’ ἠτένιζες τὰ τέκνα σου
εἰς ἔκστασιν ψυχῆς.

Ὦ δυστυχῆ! Σ’ ἐλάνθανεν
ἡ μοῖρα τοῦ ἀνθρώπου,
ἥτις, ὡσὰν εἰς ἔνεδραν,
κρύπτει τὸν ὄφιν ὅπου
μοσχοβολοῦν τ’ ἀρώματα
λειμώνων ἀνθηρῶν.

Φεῦ! Ζοφερὰ τὸν οἶκόν σου
ἐτύλιξε σκοτία,
κ’ ἐσκόρπισε τοῦ μέλλοντος
τὰ ῥόδα τρικυμία,
ἐμπρός σου ἐξελίσσουσα
ἀπαίσιο παρόν.

Ἐμπρός σου μαῦρος κ’ ἔρημος
ὁ κόσμος ἐπεφάνη!
Ἐχώρισε τὸ ζεῦγός σου
τῆς μοίρας ἡ δρεπάνη,
καὶ τώρα;... τώρα δάκρυα
καὶ θρῆνοι φλογεροί!

Ὁ γέλως τώρα τρέπεται
εἰς ἀλγεινὴν ὀδύνην,
ὁ ὕπνος φεύγει! δύστηνε,
τὴν ἄχαρίν σου κλίνην,
ἔνθα ψυχῆς μαρτύριον
ὁ πόνος γρηγορεῖ.