Μ’ ἐπαντρέψανε... τι τρέλλα!
δώδεκα χρονῶν κοπέλα,
δώδεκα χρονῶν κυρά...
Κι ἐνῷ τώρα εἰμπορῶ
τὴ ζωή μου νὰ χαρῶ,
ἔχω δώδεκα μωρά.

Πάντα κλάψα, πάντα γρίνα,
πάντα γέννα και φωνη...
κι’ ὅλη τούτη τὴν ντουζίνα
εἶχα τὴν ὑπομονὴ
νὰ τὴν κάνω χρόνο χρόνο
μὲ τὸν ἄνδρα μου καὶ μόνο.