Σε μια εκδοχή του χρόνου συνεχίζω με την Άννα
ποτέ δεν πήρα το πτυχίο μου έχουμε μια κόρη.
Επισκέπτης φαρμακείων και πρωί κι απόγευμα
ξοπίσω απ’ τους λογαριασμούς τα ιδιαίτερα
το βραδινό φαΐ που φτάνει τηλεφωνικώς στο διαμέρισμα.
Αρχίζω να τα λέω μοίρα μου όσα συνέβησαν
και πιάνω στον καθρέφτη αυτό το βλέμμα
του δαρμένου σκύλου
που έχουν οι άνθρωποι που αγάπησαν χωρίς ν’ αγαπηθούν
και δε γράφω πια καθόλου, μα καθόλου ποιήματα.