Ειρωνικά γελούσανε τα μάτια
κάθε που στρέφαμε στα περασμένα
το βλέμμα μας· καλύβια και παλάτια
τα βλέπαμε μπροστά μας γκρεμισμένα,
τα πλήθη των ανθρώπων γελασμένα
από ιδέες, δράσεις, πίστεις, πάθη,
και λέγαμε: Τα χρόνια μας χαμένα,
αν κάνουμε κι εμείς τα ίδια λάθη.

Μυριάδες ξεχυθήκαμε κομμάτια
για να σαρώσουμε κατεστημένα,
και ανοιχτά του ορίζοντα τα πλάτια
να δούμε, τα μυαλά λευτερωμένα,
τα ψεύδη όλα γύρω σωριασμένα
κι ο θάνατος να πούμε πως ετάφη,
μα ήταν τα χαρτιά σημαδεμένα
και κάναμε κι εμείς τα ίδια λάθη.

Διαλέξαμε μυστήρια μονοπάτια,
θελήσαμε τα χρόνια δοξασμένα,
καβαλικέψαμε πηγάσους κι άτια
με ονόματα καινούργια κι αλλαγμένα,
κηρύσσοντας παντού τη νέα γέννα,
εμάς, που ετοίμαζαν αιώνων βάθη
για να εκπληρωθούν τα υπεσχημένα,
μα κάναμε ξανά τα ίδια λάθη.

Πρίγκηπα, σού τ’ ορκίζομαι στην πένα
την ώρα ετούτη στο χαρτί που γράφει,
και να μας είχες τα σωστά γραμμένα,
θα κάναμε ξανά τα ίδια λάθη.