Η ομορφιά τις λέξεις υποβάλλει·
ρυθμούς ξυπνά το μαντεμένο σώμα…
Και να, φλογίζεται ξανά το ατσάλι
της πένας και μιλά με λύκου στόμα.

Μία φορά σ’ αντίκρυσα, και φτάνει.
Όποιος με γνώρισε – θα καταλάβει.
Σιγή… Βρυχιέται πάλι το καπλάνι,
στίχο το στίχο ο Έρωτας ανάβει…