Η πιο ιερή ενθύμηση
Να την περπατεί
Με τον όχλο
Στο μαλακό χορτάρι
Του καιρού
Σε ανήξερη απερισκεψία
Που από τους πόρους της γης
Χαμογελά στον αιθέρα

Ανάμεσα στο άρωμα της οδύνης
Που φόβος κατεβαίνει απ’ το βουνό

Η δειλία μας διακρίνει
Έναν παράδεισο στον ουρανό
Και σέβεται τα τραγούδια
Που τώρα φύονται στην καρδιά
Σε τούτη εδώ τη δύση.