Τι απέμεινε τελικά;
Τα δυο σου πόδια,
γερμένα στη κοιλιά μου.
Το δεξί μου,
γερασμένο χέρι,
αλαφιασμένο κάτω απ’ τα σκεπάσματα.
Ο επιθετικός έρωτας,
που πάντα κρύβεται στ’ αναφιλητά του πρωινού.
Μια μέρα που γδυθήκαμε
και ήταν γιορτή.
Ένα απόγευμα στην πόλη,
που κούρνιαζαν τεμπέλικες πράξεις.
Τα μέτωπά μας που θράσευαν,
στη γύμνια των υποφερτών,
περασμένων στίχων.
Ύστερα πάντα,
η ριμάδα
η βροχή
αυτή
που υπόμενε,
χιλιάδες ανιαρούς γραφιάδες
να πορεύονται
στα μειλίχια λαγόνια σου.