Από τη σκάλα μας πήρε το λιβάνι.
Καθώς ανεβαίναμε, δεξιά και αριστερά
πατημένα λουλούδια.
Στο δωμάτιο, όπου έβλεπαν τηλεόραση
τα τελευταία χρόνια,
υπήρχε ένα καντήλι που τρεμόπαιζε,
μερικοί μακροσυγγενείς
και ένας μικρός ντυμένος στα ναυτικά,
να ψάχνει παίζοντας
με τα συρτάρια της σερβάντας.

Ψίθυροι για το χρόνο που έφυγε.

Το παιδί χάθηκε κάτω από το συρτάρι,
καθώς το πάτωμα γέμισε ξανά με πρόσωπα
του οίκου περισσότερο ή λιγότερο γνωστά.
Η θεοδώρα στο Βεζούβιο το τριάντα
με συμφοιτήτριές της.
Ο Κώστας, λίγο πριν φύγει για το μέτωπο,
με την Κλαίρη.
Το προσωπικό του εργοστασίου στη Μάκρη,
Πάσχα του πενήντα δύο.
Οικογενειακές διακοπές στα ιαματικά Λουτρά
της Αιδηψού.
Ξενοδοχείο «Αίγλη», τέλος του σαράντα.
Ο Αλέξανδρος με τη Θεανώ νεογέννητη στο τιμόνι
της πρώτης «Μερσεντές», μοντέλο του εξήντα.
Ο Νίκος στο κατάστρωμα του «Αβέρωφ»,
κάπου στο Αιγαίο.
Αποκριές με όλους τους γείτονες της Πατριάρχου
Σεργίου στο χορταριασμένο κήπο.

Με τρόπο πήρα μια της Άνοιξης του πενήντα οκτώ
με την Έφη στην πρώτη Δημοτικού.
Οι άλλοι, χωρίς τρόπο,
τις επόμενες ημέρες, θα μοίραζαν τα υπόλοιπα...